Instrukcja montażu dla FV AQUA PPR i PP-RCT

Prowadzenie rurociągów poza obiektem należy oceniać według danych warunków.

2. INSTRUKCJA MONTAŻU

  2.1. Uwaga

Do montażu można używać wyłącznie elementów, które nie zostały uszkodzone ani zanieczyszczone podczas transportu i magazynowania.

Minimalna temperatura do montażu plastikowych systemów dystrybucyjnych wynosi ze względu na spawanie +5°C. Przy niższych temperaturach trudno jest zapewnić warunki pozwalające na wytworzenie wysokiej jakości spawów.

Przez cały czas montażu i transportu elementy plastikowego systemu muszą być chronione przed uderzeniami, zderzeniami, spadającym materiałem oraz innymi przyczynami mechanicznych uszkodzeń.

Gięcie rur wykonuje się bez ogrzewania przy minimalnej temperaturze +15°C. Dla rur o średnicy 16 – 32 mm obowiązuje zasada, że minimalny promień gięcia wynosi 8x średnica rury (D).

Niedopuszczalne jest gięcie rury przez ogrzewanie za pomocą otwartego ognia lub gorącego powietrza.

Krzyżowanie rur wykonuje się za pomocą specjalnych przeznaczonych do tego celu kształtek.

Łączenie części z tworzyw sztucznych odbywa się przez spawanie polifuzyjne, a także za pomocą elektrozłączek oraz zgrzewania doczołowego. Przy spawaniu powstaje wysokiej jakości, jednorodne złącze. Przy łączeniu konieczne jest dokładne trzymanie się procedury oraz użycie odpowiednich narzędzi.

Aby uzyskać trwałe złącza gwintowane należy zastosować kształtki z metalowymi gwintami.  Wycinanie gwintów w elementach plastikowych jest zabronione. Gwinty uszczelniane są taśmą teflonową, nicią uszczelniającą lub specjalnymi uszczelniaczami.

Jeżeli za kształtką z gwintem znajdzie się rura metalowa, nie można jej łączyć w pobliżu kształtki przez lutowanie lub spawanie ze względu na możliwość przenoszenia ciepła do kształtki.

  W przypadku tymczasowego lub krótkotrwałego zamykania kolanek naściennych lub uniwersalnego zestawu naściennego przed montażem armatur wylotowych, zalecamy stosowanie plastikowych zatyczek (plastikowe zatyczki przeznaczone są wyłącznie do użytku tymczasowego - np. próba szczelności).  Do zamknięcia długotrwałego trzeba użyć zatyczek z metalowym gwintem.

2.2 Rozszerzanie i kurczenie na długość

Różnica temperatur podczas montażu i funkcjonowania, gdy przez rury transportowane jest medium o temperaturze innej niż temperatura przy montażu, powoduje zmiany w długości – wydłużenie lub skrócenie (Δl).

2.3. Odległość podpór rur

Skuteczne zamocowanie plastikowych rur zależy przede wszystkim od rozciągliwości wzdłuż nej materiału. Odległość między podporami rur zależy od warunków roboczych, materiału, z jakiego są wykonane rury, ich ciężaru oraz ciężaru transportowanego medium. Całkowitą długość rurociągu należy podzielić na poszczególne części – odcinki dylatacyjne, w których umożliwione jest rozciąganie lub kontrakcja. Odcinki dylatacyjne ograniczone są przez punkty stałe PB. Między punktami stałymi rurociąg ułożony jest na łożyskach ślizgowych KU. Odległość podpór dla poszczególnych rodzajów rur znajduje się w poniższych tabelach.

Prowadzenie rurociągu

Rury należy montować z nachyleniem co najmniej 0,5% do najniższych miejsc, gdzie umożliwione jest opróżnianie go przez opróżnianie samodzielne lub zawory zamykające z odwadnianiem.

Rurociąg musi być podzielony na oddzielnie zamykane części. Do zamykania stosowane są zawory bezpośrednie lub krany z tworzywa sztucznego, do montażu podtynkowego stosowane są zawory podtynkowe lub krany.  Przed zamontowaniem elementu konieczne jest wypróbowanie możliwości zamykania.

W celu zakończenia rurociągu pod tynkiem w miejscu zamontowania armatury wylotowej mieszającego zaleca się użycie zestawu naściennego FV PPR (komplet naścienny podwójny), gdzie gwinty rozstawione są tak, aby w razie odchylenia od osi poziomej można było wyrównać za pomocą krzywek. Nowością są kolanka PP FV z metalowymi gwintami wewnętrznymi UNI, które wraz z podkładką DUO lub MONO tworzą wariant kolanek naściennych oraz podwójnych kolanek naściennych z regulowanym rozstawem. Do montażu pod płytą gipsowo-kartonową przeznaczone są kolanka naścienne FV PPR do płyt gipsowo-kartonowych. Przy prowadzeniu rurociągu wodnego w przegrodach instalacyjnych konieczne jest zabezpieczenie położenia rury za pomocą odpowiedniego zamocowania, np. systemu metalowych obejm z elementami podtrzymującymi.  Rurociąg musi być prowadzony z możliwością dylatacji i izolowany.

  Przy prowadzeniu rurociągu wodnego w konstrukcjach podłogowych lub sufitowych stosuje się do rur elastyczne osłony z tworzyw sztucznych (z polietylenu), które zapewniają mechaniczną ochronę rur, zaś szczelina powietrzna między rurą a osłoną tworzy izolację termiczną. Swobodnie prowadzone rury z tworzywa sztucznego muszą być wyposażone w wysokiej jakości izolację (jeśli na przykład rura z zimną wodą jest swobodnie prowadzona po ścianie w ogrzewanym pomieszczeniu, istnieje duże ryzyko kondensacji na ściance rury).  Rury mogą być swobodnie prowadzone po ścianie wyłącznie w przestrzeniach, w których nie występuje ryzyko mechanicznego uszkodzenia rurociągu.

2.5 Prowadzenie rurociągu wznoszącego

W przypadku rurociągu wznoszącego należy starannie zadbać o rozmieszczenie punktów stałych (PB), łożysk ślizgowych (KU) oraz zapewnienie stosownego sposobu kompensacji.  Kompensacja na rurach wznoszących zapewniana jest przez łożyska ślizgowe na podstawie wzniesienia lub zastosowanie pętli kompensacyjnej.

  
Instrukcja montażu

Jeżeli konieczne jest podzielenie pionu na kilka sekcji dylatacyjnych, należy to wykonać przez rozmieszczenie punktów stałych.  Punkt stały na rurze wznośnej instaluje się pod i nad trójnikiem przy odgałęzieniu lub przy kielichu rury w miejscu połączenia, co jednocześnie zapobiega spadaniu rury. Między punktami stałymi musi być umożliwiona dylatacja rur.

Przy odprowadzaniu podłączenia należy brać pod uwagę dylatację rury wznośnej:

Rury STABIOXY i FASER mają 3x mniejszą zmianę długości i większą sztywność niż rury w całości z tworzywa sztucznego. Dlatego mogą być montowane w taki, wyżej opisany sposób jak rury w całości z tworzywa sztucznego, czyli za pomocą klasycznego procesu uwzględniania kompensacji z wykorzystaniem możliwej większej odległości podpór, a długości dylatacji i kompensacji będą znacznie mniejsze.  Przy prowadzeniu w rowku można również zastosować tzw. sztywny montaż - na rurze montuje się punkty stałe tak, że rozszerzalność pod wpływem ciepła przenoszona jest na materiał rury i nie przejawia się.  Założeniem do takiej instalacji są obejmy, które będą w stanie skutecznie utrzymać rury i będą wystarczająco mocno zakotwiczone.

2.6 Podłączanie do systemu
 

System rur można łączyć za pomocą spawania lub połączeń mechanicznych.
 

Łączenie rury z kształtką odbywa się jednakowo dla wszystkich typów rur, kształtki są zgodne.  Z rury STABIOXY trzeba przed spawaniem na długości wsunięcia do kielicha kształtki usunąć za pomocą specjalnych nożyków górną warstwę ochronną PP-R i środkową warstwę aluminiową.

Rury i kształtki łączy się przez spawanie polifuzyjne, większe średnice za pomocą elektrozłączek lub spawania doczołowego. Wszystkie metody muszą być wykonane ściśle według zatwierdzonych procedur pracy.
 

Dzielenie rur

  Rury można dzielić (ciąć, przecinać) wyłącznie z użyciem ostrych, dobrze naostrzonych narzędzi. Zaleca się użycie specjalnych nożyczek lub noża do rur z tworzyw sztucznych.

W przypadku łączenia tworzywa z metalem w rurach do ciepłej wody i grzewczych stosuje się zasadniczo przejściówki z wprasowanymi mosiężnymi niklowanymi gwintami wewnętrznymi i zewnętrznymi.

Do zaciskania połączeń śrubunkowych z wprasowanymi gwintami używa się kluczy napinających z taśmą, o ile przejściówka nie jest wyposażona w wielokąt bezpośrednio na części metalowej.
 

UWAGA:
 

Stosowanie przejściówek z plastikowymi gwintami jest w instalacjach sanitarnych niedopuszczalne z powodów temperaturowo-technicznych i fizyczno-mechanicznych. Przejściówek z plastikowymi gwintami można użyć np., przy tworzeniu dystrybucji tymczasowych.

Uszczelnianie połączeń
 

Uszczelnianie połączeń śrubunkowych wykonuje się wyłącznie za pomocą taśmy teflonowej, nici teflonowej lub specjalnej masy uszczelniającej.